ماجرای هجرت حاج عبدالله به بشاگرد، شنیدنی است.
او با اصرار دیگران راضی شد فقط برای 15 روز، جبهه جنگ و کردستان را رها کند و به بشاگرد برود اما 23 سال در آنجا ماند. می گویند عبدالله والی در اسفند ماه 1361 که راهی بشاگرد شد، 30 نفر را در معیت خود داشت؛ 30 نفری که مشاهده فقر مطلق و غیر قابل باور بشاگرد و ارزیابی سختی ها، عطای حضور در آن منطقه را به لقایش می بخشند و عبدالله و بشاگرد را تنها می گذارند.
عبدالله والی در بازگشت از بشاگرد به محضر مرادش، خمینی کبیر می رسد و شرح ماوقع را می گوید.
"جهاد در بشاگرد کمتر از جهاد و مبارزه در خط مقدم جبهه نیست، به داد بشاگرد برسید! آیا گمان نمی کنید سربازانی برای امام زمان(عج) در میان بچه های محروم این منطقه وجود داشته باشند..."
این همه آن چیزی است که امام به عبدالله والی گفته است. راز پایمردی 23 ساله او در بشاگرد همین است. عبدالله والی در بازگشت از تهران، عنوان مسئولیت کمیته امداد امام خمینی(ره) بشاگرد را یدک می کشید.
اعتقاد اصلی حاج عبدالله والی در محرومیت زدایی، بر مفهوم " فرهنگسازی " استوار بود،
او اگرچه به بهبود وضع بهداشت، آب رسانی، ساخت مسکن، حوزه علمیه، مدارس شبانه روزی، مسجد و حتی سد اهتمام داشت
اما معتقد بود انچه در نهایت می تواند محرومیت را به طور کامل ریشه کن کند،
" توانمند سازی " مردم محروم است به گونه ای که بتوانند فعل " خواستن " را صرف کنند و روی پای خودشان بایستند.
آن هایی که سری به بشاگرده زده اند نیک می دانند که تقریبا تمام اساتید حوزه های علمیه بشاگرد و مدارس شبانه روزی، از افرادی تشکیل شده اند که در کودکی زیر چتر حمایت حاج عبدالله رشد کرده و تربیت شده اند و امروز روی پای خود ایستاده اند.
عبدالله والی امروز نماد حرکت های جهادی و تلاش برای سازندگی ایران و محرومیت زدایی از نقاط حاشیه ای است.
حاج عبدالله امروز نقطه الهام بخش و میعاد ده ها هزار گروه جهادی در سراسر کشور است که زنده ماندن فرهنگ جهاد و نوکری مردم مستضعف را مدیون زحمات والی بشاگرد می دانند.
تاریخ ولادت : هشتم اسفند ماه 1327
تاریخ وفات : هشتم اردیبهشت ماه 1384
